Er is al veel geschreven over de CO2 crisis waar we in zitten en de remedies die over ons uitgestort worden. De belangrijkste van allemaal blijft gedragsverandering en ook de laatste dagen zie je weer dat hier het schoentje wringt. Dat men in Nederland (en ook België) onder andere ook nog een stikstofcrisis hebben door onder andere de industriële aanpak van deze vleesfabrieken. Uiteindelijk zeker niet alleen de schuld van de sector maar zeker evenzeer van de afnemers als van de politiek.
Iedereen blijkt in hetzelfde bedje ziek, de sector zet zijn haken in het zand en rijdt met zwaar vervoer naar de politieke centra en dreigt zo de politici eenvoudig af. Niet luisteren dan gooien we het land plat. Dat men nu ook weer plat op de buik gaat voor dit soort blufpoker is triest te noemen maar velen zijn bang van de schaduw van de media-aandacht. Nu het duidelijk wordt dat in Nederland ook nu weer geen afbouw van de veestapel komt tijdens deze regering gooit men eigenlijk de handdoek in de ring.
Nochtans is zowat iedereen het erover eens dat het wellicht niet zo normaal is dat er meer varkens dan mensen zijn in onze lage landen en dat zowat de hele veestapel voor export is.
Er rest ons niet veel tijd meer om zowat alle soorten uitstoot tot een niveau te brengen die de natuur, mens en dier aankunnen zonder dat het schadelijke effecten met zich meebrengt en dit signaal van overgave door de huidige Nederlandse regering is symptomatisch te noemen voor het gebrek aan daadkracht over heel de Oude Wereld.
Er gebeurt gelukkig ook veel goeds en ook van onderuit. Buurtcomités verenigen zich in coöperaties en zoeken samen naar oplossingen in hun buurt om iets te doen aan hun energieverbruik, hun afval of de leefbaarheid in het algemeen. Afgelopen donderdag was ik aanwezig in zo’n lokale gemeenschap in Herentals die een kerk had uitgekozen om een debat te houden over de leefbaarheid van de lokale gemeenschap.
Vele onderwerpen werden aangesneden en zoals steeds kwam het Nimby syndroom ook hier weer opduiken en voor een deel terecht. Eén van de panelleden die werkt voor een duurzame energieleverancier met een coöperatieve gedachte zei dat nog steeds alle gronden in optie genomen worden door speculanten die vaak ook geen verstand hebben of een windmolen/zonnepark überhaupt wel kunnen. Eén van de toehoorders uit de lokale gemeenschap merkte ook op dat er geen rekening werd gehouden met hun grieven en dat windmolens overal opduiken.
Nu is dat overal relatief te noemen want er wordt wel degelijk rekening gehouden met grieven en de meeste gebieden/provincies hebben wel enig idee of plan waar windmolens kunnen en niet gewenst zijn. Toch worden vele projecten nog gedreven door speculanten en ontwikkelaars die zeer gefragmenteerd en ad hoc met hun projecten bij gemeenten te rade gaan of ze een vergunning kunnen krijgen. In de Lage Landen en dan vooral Vlaanderen en de Randstad in Nederland is de bevolkingsdichtheid nu eenmaal gigantisch en moeten we zuinig zijn op de weinige open ruimtes en natuur die ons resten.
Het windpotentieel is al klein en zal ook nooit groter worden gezien de bevolking blijft groeien naar de grote steden en alles daartussen. Men kan zich trouwens ook de vraag stellen of men onze investeringen niet beter zou doen op die plaatsen waar meer wind is, lees op zee, of in andere landen die veel meer plaats hebben hiervoor.
Nu de carnaval en krokusvakantie weer is aangebroken wordt het weer enkele dagen rustiger in vele bedrijven en krijgt men een mooi voorbeeld van de moeilijkheid om te veranderen, TUI is blij dat nog meer mensen kiezen voor leuke bestemmingen naar mooi weer, de bussen zitten vol naar de skigebieden en de snelwegen bij de diverse tunnels erna toe staan weer in de verkeerde belangstelling door lange files.
De gewenste omslag is ook nodig en niemand durft eraan te beginnen. Soberheid noopt ons morgen om anders te gaan leven en zelf het heft in handen te nemen en het reizen zoveel als mogelijk aan banden te leggen.
Het recente Coronavirus zal ons niet redden ook al is de economie in China even naar een rustiger tempo gebracht, moeder natuur aldaar zucht even van verlichting maar de inhaalbeweging zal nog meer druk zetten. Vanaf het voorjaar zal de economie nog meer gaan versnellen om de verloren productie in te halen want de groei moet gehaald worden.
Ondertussen dichter bij huis gaat men ook in Frankrijk van start met de stopzetting en ontmanteling van een oude kerncentrale van 40 jaar oud. In België tikt de klok onverbiddelijk verder en het uitblijven van een federale regering zorgt voor veel onrust in de sector gezien niemand weet welke kant België nu zal uitgaan. Respecteert men de wet op de kernuitstap of gaat men het risico nemen op een eventuele verlenging die heel veel geld gaat kosten en vooral het status quo in de hand werkt. Wellicht kan men ervoor kiezen om toch 1 kerncentrale open te houden voor onderzoeksdoeleinden zodat enige kennis van deze technologie behouden blijft ook al is dat voor België niet nodig gezien zij ook nog een onderzoekscentrum hebben in Mol.
Het uitblijven van een regering brengt het land onverbiddelijk naar dat moment dat er geen enkele optie overblijft en dan wordt het kwaad onderhandelen. Hoe langer de onzekerheid nog duurt hoe meer de huidige eigenaar van de kerncentrales kan vragen. Niet uit moedwil maar gewoon omdat de opportuniteit zich voordoet en er geen andere keuzes meer zijn.
Ook in Europa is men nog ver van een slagkrachtig beleid, de 27 landen gaan eerst uit van het eigenbelang en dan pas vanuit het gemeenschappelijk belang. Zuinig zijn is een deugd maar wat betreft het Europees beleid dat och arme een dikke 1 percent van onze nationale begrotingen opslorpt is het schouwspel triest. Dat landbouw belangrijk is klopt maar het is ook hoog tijd om de subsidies op de schop te nemen en de landbouw eindelijk een goede prijs te geven voor hun producten. Europa moet evolueren wil ze relevant blijven en het goede werk van het verleden omzetten in een visie voor de toekomst. Die visie staat voor een deel op papier via de “Green Deal” alleen zal de financiering ervan nog een hele kluif worden met alle conservatieve krachten die momenteel in vele landen spelen. Solidariteit en samenwerking is meer dan ooit nodig voor de uitdagingen van morgen maar IK staat centraal en hier is het wachten op politici met visie en draagkracht.