Ook recent was in Davos vooral aandacht voor de snelle evolutie/revolutie van nieuwe technologieën die volgens iedereen veel potentieel hebben. Ook hier wordt hardop gedroomd van blockchain als een manier om alles met alles te verbinden en vooral nog sneller geld de wereldrond te laten draaien. Dat de financiële geldstromen al jaren vele malen groter zijn dan de echte goederenstromen doet al niemand meer raar opkijken.
Op zich kan blockchain met de vele miljoenen nieuwe “prosumenten” (zowel producent als consument) ook in onze sector voor enorme efficiëntieslagen zorgen, waarbij wel nog structuur en aanpaste regel- en wetgeving nodig is. In dit licht bezien is het gegeven dat president Trump liefst zo weinig mogelijk regeltjes wilt bepaald naïef te noemen, gezien een complexe samenleving nu eenmaal tegen zichzelf beschermd dient te worden. De oppervlakkigheid van al die (nieuwe) sociale media heeft er inmiddels toe geleid dat er veel fout nieuws wordt verspreid of zelfs dat er opzettelijk vals nieuws wordt verstuurd die zelfs leiden tot beïnvloeding van verkiezingen….
Enfin, terugkomend op Davos was het toch vooral business as usual nu de economische indicatoren vooral op groen staan. We draaien op volle toeren en het klimaatverdrag van Parijs lijkt verder weg dan ooit. Dat onze economie nu al een drietal planeten als onze aarde nodig heeft om voldoende gevoed te worden wordt even niet meer als een probleem aanzien, want “the mighty dollar” doet het goed. En toch proberen diverse landen om kleine stappen te zetten.
Recent nog in Nederland waar de bevoegde energieminister/staatsecretaris dhr. Eric Wiebes er in een brief op aandrong dat de 200 grootste gasverbruikers naar niet Nederlands gas gaan tegen 2025. Als een gebeten hond werd er gereageerd en ook met een gespeelde verbazing. De woordvoerder sprak van een visering van deze toch wel kleine groep bedrijven. Wat hij terloops wel vergat te vermelden is dat deze kleine groep bedrijven, naast gezinnen en elektriciteitscentrales, een heel groot deel van het verbruik voor hun rekening nemen.
Hopelijk houdt de ambitie van Dhr. Wiebes stand met zoveel tegengewicht, want klimaat is voor iedereen belangrijk, zolang het maar niet ten koste gaat van de bottom line. Dat we onszelf langzaam aan het koken zijn (of snel eigenlijk) wordt deze winter nog maar eens duidelijk of moet ik zeggen herfst. De huidige temperaturen zijn hilarisch hoog en de zon is al twee maanden verdwenen. Het nieuwe normaal is er één van meer extremen.
In België komt de volgende fase in de energiepact saga dichterbij en is het hopen op een goede onderbouwing. In de recent gepubliceerde 22 pagina’s tellende tekst van het concept energiepact, waar zeker een aantal goede en duidelijke accenten in zijn opgenomen, blinkt het stuk vooralsnog nog uit in het gebrek aan keuzes maken. De keuze bijvoorbeeld om alle kerncentrales te vervangen door gascentrales is er in ieder geval wel één, al moet niemand er enthousiast van worden. Dat in dezelfde tekst staat dat men ervoor gaat waken dat deze nieuwe met subsidie gebouwde centrales de marktwerking niet mogen/gaan verstoren is een brug of twee te ver.
Natuurlijk gaan deze gascentrales de markt, of wat er nog van over is, verstoren en moet men gewoon eerlijk zeggen dat de liberalisering bij dezen nu echt wel voorbij is. In elk geval toch ten aanzien van dat gedeelte waarbij vraag en aanbod door producenten wordt verzorgd op basis van een marktprijs. De lobbygroepen van de diverse klassieke producenten hopen een deel van de koek te kunnen krijgen na zoveel magere productiejaren. De honderden miljarden Euro’s die inmiddels in Europa zijn afgeschreven door de meeste producenten zal ze toch twee keer doen nadenken alvorens deze handschoen op te nemen.
De huidige versie van het energiepact blijkt vooral een opsomming van vele technologieën, waarvan men hoopt dat deze ervoor zullen zorgen dat we onze doelstellingen halen. Positief is dat men eindelijk een deadline noemt voor het afschaffen van stookolie voor gezinnen, tegen 2035, al is dat rijkelijk laat te noemen. De afdwingbaarheid van dit pact zal van belang zijn, want met de Nederlandse ervaring, is al aangetoond dat vrijblijvendheid ervoor zorgt dat doelstellingen niet altijd gehaald worden.
Zelf ben ik benieuwd hoe we naast de becijfering van alle maatregelen ervoor kunnen gaan zorgen dat we een aantrekkelijk investeringsklimaat gaan creëren dat kan concurreren met onze buurlanden. De middelen die landen als Duitsland en Nederland voorzien om hun doelstellingen mogelijk te maken zijn een veelvoud van onze middelen en de uitdaging zal erin bestaan om met veel minder middelen toch een aanvaardbaar resultaat te behalen.