Het jaar is weer voorbij en natuurlijk is het leuk om even terug te kijken maar het is nog veel leuker om nieuwe plannen, ideëen en doelen te stellen voor het nieuwe jaar. De lijst van goede voornemens kunnen al snel aangroeien dus blijft het een oefening om toch maar enige focus te houden zodat er voldoende tijd is om deze te realiseren.
Voor mij was dit een speciaal jaar want na negen jaar bouwen hebben we afscheid genomen van NPG-energy. Het bedrijf gaat nu verder onder de vleugels van een grote moeder en wij hopen dat het bedrijf voldoende ruimte krijgt om ook in de toekomst weer te groeien. Er waren ook moeilijke momenten, zoals de ongelukken op onze biogascentrales: een echte zonde voor al het harde werk dat iedereen erin heeft gestopt.
De nog jonge duurzame sector zal net zoals een jong kind nog vaak vallen, maar ook weer opstaan en iedere keer beter op zijn benen blijven staan. Nu ik midden dit jaar weer een “vrij” man ben geworden, vrij van dagdagelijkse operationele beslommeringen, wat in praktijk trouwens reuze mee viel door mijn geweldige collega’s, is het weer tijd voor nieuwe uitdagingen.
Ruimte nemen voor zelfreflectie en bijscholing, niet zozeer scholing van meer kennis maar vooral jezelf opnieuw deels uitvinden en de vraag stellen wat wil ik nu gaan doen. Door mijn weg van vele bedrijven te hebben mogen uitbouwen kom je steeds dichter bij je kern van geluk en de kennis om te weten waar je echt een steen kunt verleggen.
Het gekke is dat ik ondanks mijn afscheid recent nu nog drukker ben door een aantal nieuwe bestuursmandaten in België en commissarisfuncties in Nederland, ook al probeer ik genoeg tijd te behouden voor de volgende stap. Daarnaast help ik een aantal startups en ondernemers hun bedrijf uit te bouwen of op te starten.
Het valt me trouwens op dat het voor startende bedrijven nog steeds moeilijk is om van financiële instellingen zelfs nog maar de basisdiensten te krijgen zoals het openen van een zakenrekening en kredietkaarten aan te vragen. De race naar digitalisering heeft in de bankensector de dienstverlening geen goed gedaan, de snelheid is er zelfs fors op achteruit gegaan.
Onlangs vroeg ik in Nederland voor een bedrijf een zakenrekening aan, het duurde bijna drie weken eer je een onderbouwd antwoord kreeg. Wat een contrast met de vele online fintech startups die bijna instant reageren op je verzoek. Het bewijst ook dat het voor grote instituten niet evident is om de dienstverlening op peil te houden eens men online gaat.
Terugkomend op het afgelopen jaar hebben jullie ook gezien dat na 12 jaar de energieblog in een nieuw jasje is gestoken gezien hij toch wat gedateerd was geworden inclusief de foto van ondergetekende. Dat ondertussen Twitter, Linked In een steeds belangrijkere rol opeisen is normaal (om nog maar te zwijgen van facebook, instagram, snapchat, etc…) maar de oppervlakkigheid en vooral de vluchtigheid van al deze media doet het niveau geen goed. Dat de Amerikaanse president een toonvoorbeeld is van het resultaat van deze media helpt ook al niet om serieus genomen te worden. De houdbaarheid van al deze media is volgens mij kort, gezien de inhoud gewoon ontbreekt en het is wachten op de volgende hype.
Ook de overheden gaan aan de slag om in hun Nieuwjaarsbrief goede voornemens te verkondigen. Ook lijkt de Nederlandse overheid op het eerste zicht meer slagkracht te hebben dan de Belgische. In België dreigt het energiepact te verzanden tot na de verkiezingen in 2019, wederom dreigen we niks te beslissen, waar ik wel begrip voor kan opbrengen, maar het blijft een slechte zaak. Het gebrek aan onderbouwing voor de recent aangekondigde energievisie van de vier Belgische energieministers dwingt wederom tot uitstel en de rekening dreigt hierdoor na 2019 nog groter te worden.
De aandacht voor het wel of niet sluiten van de Belgische kerncentrales is begrijpelijk, maar het is nou net niet daar dat het schoentje wringt. De alternatieven die ervoor moeten zorgen dat het licht blijft branden zijn te summier onderbouwd. De Belgische politieke ziekte steekt weer op, het adagio van eerdere regeringen was toch vooral om problemen op te lossen als ze zich stelden. Het gebrek aan anticipering zorgt thans niet alleen voor een enorme vergrijzingsbom, een ziektekostenzorgbom, maar daarboven op ook de energiebom.
In Nederland denkt men hardop na over een Energieakkoord 2.0, maar ook daar zal deze keer de worsteling gigantisch zijn om afdwingbare doelstellingen overeen te komen. Dat Minister Wiebes terecht melding maakte van een jaarlijkse kost van 1 tot 3% van het BNP/BBP voor de komende decennia, betekent nog niet dat men becijferd heeft wat dit gaat kosten voor Jan met de pet. De impact zal echter zeer voelbaar zijn en rechtse partijen niet echt tot aktie aanzetten, gezien hun kiezers ze dreigen af te straffen als de rekening komt.
Een eerste uitdaging is dan ook iedereen hierbij te betrekken en een duurzame toekomst te kwantificeren. Een CO2 budget/credits per gezin is één van de interessante ideëen en verdient verdere uitwerking. Pas als iedereen begrijpt wat de impact is van zijn/haar akties zal de bewustwording toenemen en dus ook het draagvlak of de weerstand ertegen. Denk bijvoorbeeld eens aan onze grijze garnaaltjes die gevangen worden voor onze kusten en dan vervolgens per vliegtuig naar Marokko gaan om gepeld te worden om de dag erna netjes teruggevlogen te worden. Dit brengt nu eenmaal een verborgen kost aan uitstoot met zich mee.
Alle lidstaten worstelen met het verkopen van de Parijsdoelstellingen en proberen vandaag de dag vooral de kosten ervan in de algemene begroting of belastingen die op onze energiefactuur worden vermeld te verstoppen. De aanscherping van het bestaande ETS systeem voor bedrijven dat op verschillende vlakken moet bijgewerkt worden zodat er effectief een druk ontstaat naar minder uitstoot (nu werden er teveel CO2 rechten gegeven aan sommige sectoren zodat de druk om minder uitstoot te produceren te beperkt is)blijft natuurlijk ook een vereiste en er tevens voor zorgen dat sectoren zoals de lucht- en scheepvaart hier integraal een deel van uitmaken.