Gezien we nu in deze warme feestdagen in de spreekwoordelijke komkommertijd zitten qua nieuws spuien de meningen over onze sector nog steeds naar boven.  Het spuien van kritiek is begrijpelijk gezien het schouwspel over onze sector geen mooi spektakel is en gezien mijn historisch perspectief sinds eind 2001 kan ik alleen maar bevestigen dat de energieoorlog er één is van veel verloren veldslagen en het einde is nog lang niet in zicht. 

De vergelijking met oorlog is wellicht overdreven maar vanuit een historisch perspectief nog geen eens zo ver weg gezien vele oorlogen sinds 1945 over energie gingen.  Dat experts kritisch zijn over de recente proefballonnen, zoals onze kerncentrales vervangen door 9 negen gascentrales, is dan ook te begrijpen maar ik mis wel een visie en oplossingen van dezelfde experts.

Wij zijn het verplicht als vakgenoten om in oplossingen te blijven denken en verder te durven denken dan de platgetreden paden van het verleden.  De noodoplossingen zoals kernenergie vervangen door gascentrales is symptomatisch voor het ambitieniveau van ons land.  Hoe anders is het in een land als Japan waar ze na Fukushima geconfronteerd werden met het voorbereiden van radicaal nieuwe keuzes.

Dat Japan vol kiest voor waterstof in de toekomst als één van de voornaamste energiedragers is lofwaardig te noemen gezien er nog geen referenties zijn dat waterstof een belangrijker drager voor onze elektriciteitssector zal worden.  Zelf geloof ik ook in het potentieel van deze drager zonder mij te willen blindstaren en dus blind te worden voor de alternatieven. 

De les die we moeten leren van het drama van Fukushima en de keuzes die Japan bereid is om te maken is dat ze uitgaan van de noodzaak tot een radicale koerswijziging en deze veel geloofwaardiger is dan de voorstellen die in onze landen te horen zijn.

De uitdagingen om onze energiebevoorrading met elektriciteit voorop als belangrijker drager te verduurzamen vergt deze radicale wijzigingen en niet meer van hetzelfde.  Het gebrek aan middelen wordt ook duidelijk als je kijkt wat men in Vlaanderen uitgeeft aan deze omslag en zelfs geen middelen kan vrijmaken voor de groei van zaken zoals warmtepompen en zonneboilersystemen.  Dat men de argumentatie gebruikt dat eerst de woningen moeten geïsoleerd worden en daar zowat het ganse budget naar toe gaat is vooral het bewijs van het gebrek aan prioriteiten.

De optie van verduurzamen mag niet ten koste gaan van onze economische groei of de overheidsbegroting terwijl het tegendeel waar is.  Zelfs producenten van luxeproducten zoals Champagne pleiten voor matiging en duurzame methoden die het klimaat ontlasten.  Het siert dergelijke sectoren of zijn afgevaardigden dat zij verder kunnen kijken dan de verkoop van een maximaal aantal flessen omdat ook zij beseffen dat een afkoeling van onze economie tot op het niveau dat de aarde aankan op lange termijn een veel betere optie is tot het in standhouden van productie en afname.

De huidige koudegolf in Canada in de VS niet na gelaten heeft ook 2017 weer voldoende warmterecords opgeleverd en zijn Europa maar vooral China zich bewust van de noodzaak tot verandering en vooral de snelheid verhogen van deze verandering.  Het zetten van persoonlijke doelen is nooit eenvoudig en al zeker niet in onze sector die aan het zoeken is naar zijn toekomst maar in ieder geval ben ik blij om met een aantal collega’s uit de sector een nieuw scenario uit te werken voor de groei van een bedrijf dat de volgende stap kan nemen in de huidige golf van verduurzaaming.

Het vertrouwen mag groot zijn in onze huidige economische groei de reserves van de federale overheid om tot een energieakkoord/pact te komen en deze aan te wenden hiervoor is mager te noemen.