De put van 2 miljard Euro die vorig jaar met veel bombarie door de vorige Minister van Energie in Vlaanderen werd aangevoerd en waarvoor zij onmiddellijk ook een oplossing (lees taks) introduceerde die haar naam kreeg was meteen ook haar zwanenzang.
Het ontslag dat erop volgde en de pek die ze in haar vele veren kreeg was er ver over en niet verdiend, vermits ze zelf niet verantwoordelijk was geweest voor de put. Dat in haar communicatie wellicht wat ruimte voor verbetering zat, is zeker, maar haar opvolger heeft wel geleerd om zijn vingers niet te branden aan deze materie.
Of toch niet? Hopende dat de rust in onze sector en vooral de aandacht op wezenlijke zaken zou terugkeren, zoals het bouwen van een energievisie, gingen we rustig door met de waan van de dag. Kranten en tv-programma’s werden weer gevuld met onze sector die zijn al behoorlijke geschonden imago verder ziet afglijden naar een noodzakelijk kwaad.
Zelfs goede organisaties zoals Voka stonden mee aan de klaagmuur en vinden dat de energieprijs voor hun bedrijven niet mag stijgen. Een gefundeerde onderbouwing ontbreekt helaas, want zolang de energieprijs in Europa naar elkaar toe groeit zie ik het probleem niet. Dat het klimaat nog veel sneller haar verdediging laat zien en ons als kikkers langzaam aan het koken is, blijkt nog altijd geen reden om onze gezamenlijke verantwoordelijkheid te nemen.
Als gezegd, de waan van de dag blijft gewoon regeren, maar Vlaams Minister van Energie Dhr. Tommelein blijft beuken op de muur van onverschilligheid voor wat betreft de verduurzaming van onze sector. Dat ook hier de communicatie niet vlekkeloos verloopt is duidelijk, gezien zijn bevindingen dat de 2 miljard Euro put al flink gedempt is door twee jaren Turteltaks en het afschaffen van de houtverbranders in Gent en Genk voor zijn collega’s in de regering blijkbaar compleet uit de lucht vielen.
Dhr. Tommelein heeft mijns inziens volkomen terecht aangekaart dat de quotaverplichting voor leveranciers geheractiveerd dient te worden. Het loslaten van deze maatregel was een historische vergissing, het is dan ook gerechtvaardigd dat hij deze wilt terugdraaien. Als je het echt meent met het behalen van duurzame doelstellingen, dan moet je een quotaverplichting instellen.
De fase van zalven alleen is echter niet voldoende, de stok waar je mee kan slaan moet zichtbaar zijn anders is de beweging voorwaarts niet sterk genoeg. Ik maak graag een overstapje naar de sport, als je niet traint en vooral niet hard genoeg, dan zal je nooit winnen. Alle atleten hebben met bloed, zweet en tranen hun grenzen verlegd en dat is niet anders voor onze uitdaging. Deze nieuwe industriële revolutie (want dat is het) zal alles en meer van ons vergen. Een wereld waar we fossiele brandstoffen niet meer gebruiken om uitstoot te veroorzaken is moeilijk, pijnlijk en vergt alle mogelijke inzetbare middelen.
Degene die alleen via “Kumbaya” berichten over de zoveelste opening van een zonnepark, windpark of een andere vorm van duurzame energie promoten voor hun eigen welzijn (doe ik ook) nemen zichzelf in de maling, want de weg is nog niet geplaveid en vooral nog héél lang.
Op dit ogenblik groeit de wereldwijde vraag naar energie (in alle soorten) jaarlijks nog met 2000Twh. Willen we alleen de groei al bijhouden met bijvoorbeeld windmolens dan moeten we jaarlijks 150.000 windmolens bouwen op een oppervlakte grosso modo ter grootte van Engeland en Ierland. Deze inspanning dienen we dan minstens 25 jaar vol te houden en dan hebben we genoeg land benomen met windmolens gelijk aan de oppervlakte van Rusland. Om nog maar te zwijgen van de duurzame energie die dient gebouwd te worden om de bestaande vraag van energie te kunnen voldoen.
Op dit ogenblik zijn zon en wind goed voor 0.7%(mondiaal) van al onze energiebehoeften (groen in totaal 4% als je alle biomassa en waterkracht meetelt) en dienen we dus nog 96% duurzame energie uit te bouwen om al onze energiebehoeften te dekken. En dan heb ik het nog niet over de jaarlijkse groei van 2000Twh, doordat we honderden miljoenen mensen uit de armoede halen door ze energie te geven. Uit bovenstaande blijkt toch wel dat aan ons huidig tempo we het gewenste resultaat nooit gaan halen tegen 2050. Maar ik laat mij graag verrassen door het tegendeel!
Terug naar Vlaanderen. Gegeven dat de cijfers van Dhr. Tommelein juist zijn, dan hoop ik dat hij daarmee zijn collega’s in de regering direct kan overtuigen om zijn voorstel te volgen en niet hun eigen politieke agenda. Dat het dossier vergiftigd is behoeft verder geen betoog. Men gaat hem echter, naar mijn inschatting, met plezier de ruimte geven om te bewijzen dat de Turtelput verdwenen is. Hopelijk gaat niet al zijn energie hier aan op en heeft hij nog tijd om zijn federale collega te bewegen eindelijk iets te doen voor onze sector. De geruchten molen is al op gang gekomen, er zijn ontwerp voorstellen maar deze worden nog niet transparant gedeeld, wegens conflicterende belangen of gebrek aan consensus. Nu is volharding en doorzettingsvermogen veel meer waard dan welke strategie of visie dan ook, maar het ontbreken van beiden is ondenkbaar.
De wens van Dhr. Tommelein om vanuit zijn voluntarisme dit jaar nog tot een gemeenschappelijke visie te komen met de andere regio’s en het federale niveau lijkt verder weg, zeker nu het gedroomde excuus langs komt met de crisis in Franstalig België waar nieuwe regeringen dienen gevormd te worden. Hierin vluchten lijkt de weg voorwaarts voor de federale bevoegde minister. Anders zal ook Belgisch geld blijven wegvloeien naar landen die wel hun marsorders voor de uitbouw van een duurzame energiehuishouding bepaald hebben.