Nu sta ik meestal niet stil bij de vele persberichten die wekelijks voorbij komen maar het nieuws dat in Vlaanderen de voormalige kolencentrale van Electrabel genaamd nu MaxGreen toch weer subsidie krijgt is verrassend te noemen.
Dat dit vooral ingegeven wordt, naar mijn mening, door plat opportunisme wegens het anders helemaal niet halen van de 2020 doelstellingen voor duurzame energie, zit daar voor veel tussen. Voor de ontwikkelaars van de nieuwe biomassa centrales in Gent en Genk is dit zonder meer een slag in het gezicht en zelfs discriminerend te noemen.
Nu pleit ik zeker niet voor het heropenen van het debat over grote houtverbranders gezien deze niets met duurzaamheid te maken hebben, ook al kun je ze nog zo efficiënt maken. We moeten gewoon stoppen met eender wat te verbranden, of het nu gas, olie of hout is. Dat neemt niet weg dat ik mij kan voorstellen dat na de vele jaren ontwikkeling in bijvoorbeeld de nieuwe biomassa centrale in Gent van het bedrijf Bee, daar wellicht toch enkele wenkbrauwen naar boven zijn gegaan.
Wij niet, maar hun wel en dat alles vanwege timing gezien nu steeds meer duidelijk wordt dat met goesting alleen je de oorlog niet wint. Het spreekwoord “if you give peanuts you get monkeys” geldt hier voor een deel ook gezien de transitie naar een verduurzaming van onze samenleving het uiterste gaat vergen van onze financiele reserves. Dat men dan nu roept dat onze energierekening zeker niet mag stijgen door nieuwe zaken te gaan ondersteunen getuigt van een bijzondere wereldvreemdheid.
Het is niet meer dan logisch dat de vooruitgang in de uitbouw van een duurzame energiehuishouding met horten en stoten verloopt, want deze loopt gewoon hand in hand met het beleid dat we de laatste vijftien jaar hebben gekend sinds de liberalisering. En toch moeten we blijven nadenken in oplossingen en is het te hopen dat een volgende regering wel een echt beleid gaat voeren met middelen en niet alleen goed communiceert.
Ja, een nieuwe regering, want het is duidelijk dat deze alleen de boel gaat proberen recht te houden gezien we stilaan richting volgende verkiezingen gaan. Aan de andere kant van het spectrum heb je nu Nederland, waar de ontwikkelaars elkaar letterlijk voor de voeten vallen. Iedereen is er, Engelsen, Duitsers, Fransen en zelfs partijen van het Midden-Oosten en Amerika. Waarom? Er is geld te vergeven en veel. Dat Nederland aan een inhaalslag bezig is mag duidelijk zijn en dat is ook hard nodig gezien het nog steeds aan de staart van het peleton bengelt. De schamelijke paar percenten duurzame geproduceerde kilowatt uren zorgen voor deze wedren en toch is deze ook niet optimaal.
Natuurlijk is het nodig om fors te investeren, alleen ziet men ook nu weer in Nederland dat vele projecten nooit gebouwd worden, ondanks dat ze subsidie hebben toegekend gekregen. De vele ontwikkelaars hebben vaak door gebrek aan ervaring geen rekening gehouden met de vele valkuilen in projecten. Zo stranden vele projecten gewoon omdat daarna blijkt dat ze geen aansluiting kunnen krijgen. Dit komt trouwens ook omdat vele ontwikkelaars zelfs niet eens uit de energiesector komen maar bijvoorbeeld uit de onroerend goed markt en denken; ik weet hoe aan grond te komen en hoe moeilijk kan het zijn?
Het spreekwoord “schoenmaker blijf bij je leest” is men tijdelijk vergeten gezien de jaarlijkse cheque van 11 miljard Euro alles en iedereen verblindt. Triest want de Nederlandse belastingbetaler krijgt geen waar voor zijn geld en er wordt vooral weer veel tijd verloren.
In principe heeft men in Nederland hetzelfde manco als in Vlaanderen, geen echte onderbouwde visie die consequent wordt uitgevoerd. Natuurlijk is het energieakkoord uit 2013 een positieve hoeksteen, maar niet meer dan dat. Het volgende akkoord zal echt bindende doelstellingen moeten inhouden zonder voorbehoud. Natuurlijk kijkt men dan steeds naar Europa en/of de Verenigde Naties en de laatste klimaatconferentie in Bonn is wat dat betreft niet echt een voorbeeld van slagkracht.
Gelukkig beginnen de eerste signalen binnen te komen dat de overheid in Nederland begrijpt dat alleen maar mega zonneparken bouwen(of wind) geen zin heeft als je de eigenaren niet verantwoordelijk maakt voor de wet van vraag en aanbod. Hiermee bedoel ik dat de energie die wordt opgewekt ook optimaal gebruikt dient te worden en niet blind over de schutting moet gaan naar het netwerk. Opslag zal een eerste stap zijn, daarna zal ook effectief gekeken moeten worden in hoeverre lokale opgewekte energie niet lokaal mag of moet blijven. Met andere woorden geen lokale afnemer, geen project behalve dan vanaf een bepaalde schaalgrote.
Ook moet men gaan sturen in zijn subsidie op de bespaarde CO2 en vooral de efficiëntie daarvan zodat men afstapt van subsidie per geproduceerde MWh. Zolang men op de huidige manier subsidies verstrekt zullen de plannen van zon en wind projecten toch vooral als een financieel product bekeken worden in plaats van een echte oplossing in de energiewaardeketen. Het is goed om in eigen boezem te kijken en dat zou onze sector beter iets meer doen in plaats van achter de subsidiekraan te lopen.