Hebt u al eens een aansluiting aangevraagd op het hoogspanningsnetwerk via een intercommunale? Deze gereguleerde activiteit(lees natuurlijk monopolie) is van vitaal belang voor de verdere ontwikkeling van onder andere de duurzame productiesector. Zonder al van slimme netwerken te willen spreken is het in eerste instantie belangrijk om toegang te krijgen. Dit gebeurt door middel van het aanvragen van een aansluitingstudie tegen betaling waarna het enigszins bang afwachten is totdat het verlossend advies komt dat uw installatie kan aangesloten worden. Dat dit niet altijd van een leien dakje loopt bleek onlangs in West-Vlaanderen waar een aantal projecten vrolijk jaren kunnen wachten op een aansluiting door gebrek aan capaciteit. Door de vele projecten in de duurzame projecten is een dergelijk probleem eigenlijk te verwachten daar ons bestaande netwerk in stervorm is opgebouwd(dat wil zeggen centrale productie waar de opgewekte elektriciteit stroomafwaarts wordt gebracht. In de wereld van vandaag en vooral morgen zal een deel van de elektriciteitsproductie decentraal verlopen(vooral duurzame energievormen die relatief klein zijn en vooral voor lokaal verbruik). Dat het ombouwen en vergroten van de capaciteit van onze netwerken niet van vandaag op morgen kan is begrijpelijk. Dit mag echter niet betekenen dat projecten jarenlang moeten wachten want dit wilt eigenlijk zeggen dat de meeste van dergelijke projecten gewoon de diepvries in gaan. De regelgever zou hier proactief moeten optreden en de overheid bevestigen dat een project vertraging oploopt door capaciteitsproblemen. Zo kan de overheid dergelijke projecten helpen om te overleven door bijvoorbeeld al productie output ter beschikking te stellen(via verplichte capaciteitsveiling) zodat de deze partijen al actief kunnen worden in de markt. Of men dient de waarde van dergelijke projecten te beschermen door overbruggingskredieten te geven om deze projecten uit de diepvries te houden. Anderzijds dienen in de probleemgebieden waar het netwerk tekort schiet opgelegde prioriteiten door de regelgever opgedragen te worden aan de regelgevers.
Wat ik ook enigszins eigenaardig vind is dat de investering voor aansluiting dient gedragen te worden door de aanvrager, maar hij hier geen eigenaar van wordt. Bijvoorbeeld moesten wij negenhonderd vijfentwintig duizend euro betalen om een windmolenpark aan te sluiten(7 km kabel) alvorens men nog maar een spade in de grond zet. De volledige betaling op voorhand voor een werk dat bijna een jaar gaat duren is toch wel een heel goedkope financiering voor de netwerkbedrijven op de rug van projecten die nog niet werken. De aansluiting/kabel die eerst honderdvijftig duizend euro minder kostte werd vrolijk verhoogd tot negen honderd vijfentwintig duizend euro zonder een woord toelichting. Daar men niet eigenaar wordt van de kabel kan men dus stellen dat de waarde van het netwerkbedrijf verhoogd wordt door deze nieuwe infrastructuur zonder enig risico te lopen daar hij volledig op voorhand betaald is. Dat de windmolens op zijn vroegst een jaar later beginnen te werken en de inkomsten dan pas op gang komen is voor de regelgever blijkbaar geen probleem. Het lijkt me dat in deze gereguleerde bedrijvigheid de regelgever normalere betalingsvoorwaarden zou moeten opleggen.
De aansluitstudie dient eigenlijk terug betaald te worden zodra een project gerealiseerd wordt bijvoorbeeld daar deze projecten het netwerk op lange termijn(en de bevoorrading) meer decentrale capaciteit geven. Ook zouden de verschillende regelgevers prioriteit moeten geven aan duurzame vormen van opwek(wat nu theoretisch al het geval is) en dit ook omzetten in reële doelen en tijdslijnen.